W zeszłym roku nt. Adwentu napisałem w pierwszych dniach jego trwania. W tym roku poruszam temat tego ważnego okresu w jego przełomowym momencie.
Zgodnie z Liturgią Kościoła Adwent dzieli się bowiem na dwie części. Pierwsza trwa zawsze od początku Adwentu, do 16 grudnia włącznie. Od 17 grudnia rozpoczyna się druga część, która trwa do 24 grudnia.
Co istotne nie jest to jakiś podział sztuczny i nieistotny, a wydaje się, że mówi się o nim zbyt mało. Często słyszymy, że Adwent ma dwa wymiary oczekiwania: 1) oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa w czasie Paruzji; 2) oczekiwanie i przygotowanie do obchodzenia kolejnej pamiątki pierwszego przyjścia Chrystusa na ziemię, czyli przygotowanie do Świąt Bożego Narodzenia. I właśnie po tej linii przebiega podział na dwie części Adwentu, co znakomicie odzwierciedla Liturgia Kościoła.
Najłatwiej można to pokazać na przykładzie Liturgii Słowa oraz Prefacji.
Jeśli chodzi o Liturgię Słowa, w pierwszej części Adwentu czytamy sporo tekstów prorockich odnoszących się do czasów eschatologicznych. Ewangelia z kolei porusza problematykę przymiotów, które trzeba posiadać, by osiągnąć zbawienie. Druga część Adwentu to zazwyczaj teksty prorockie dotyczące zapowiedzi pierwszego przyjścia Chrystusa oraz Ewangelia dotykająca wydarzeń bezpośrednio poprzedzających narodzenie Chrystusa. Warto porównać, choćby Ewangelię wczorajszą i dzisiejszą (Mt 21, 28-32 i Mt 1, 1-7) – mamy tutaj do czynienia z dużym przeskokiem.
Równie wyraźnie jest to widoczne w prefacji. W pierwszej części Adwentu używa się 1. prefacji, która jest jednocześnie 1. prefacją adwentową. Natomiast w drugim okresie używa się 2. prefacji. Jako że nie są one długie, warto je przytoczyć, podkreślając te fragmenty, które dotykają tematyki poszczególnych części Adwentu:
1. prefacja: Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, * abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, * Panie, Ojcze, święty, wszechmogący, wieczny Boże, * przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. On przez pierwsze przyjście w ludzkiej naturze * spełnił Twoje odwieczne postanowienie, * a nam otworzył drogę wiecznego zbawienia. * On ponownie przyjdzie w blasku swej chwały, * aby nam udzielić obiecanych darów, * których, czuwając, z ufnością oczekujemy. Dlatego z Aniołami i Archaniołami, * i z wszystkimi chórami niebios * głosimy Twoją chwałę, * razem z nimi wołając.
2. prefacja: Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, * słuszne i zbawienne, * abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, * Panie, Ojcze święty, wszechmogący, wieczny Boże, * przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. Jego przepowiadali wszyscy Prorocy, * Dziewica Matka oczekiwała z wielką miłością, * Jan Chrzciciel zwiastował Jego przyjście * i ogłosił Jego obecność wśród ludu. * On pozwala nam z radością przygotować się * na święta Jego Narodzenia, * aby gdy przyjdzie, * znalazł nas czuwających na modlitwie * i pełnych wdzięczności. Dlatego z Aniołami i Archaniołami, * i z wszystkimi chórami niebios * głosimy twoją chwałę, * razem z nimi wołając.
W 1. prefacji wyraźnie odnosimy się do tajemnic eschatologicznych i powtórnego przyjścia Chrystusa, w 2. prefacji do pierwszego przyjścia Chrystusa i naszego przygotowania do przeżywania świąt upamiętniających to wydarzenie. Warto zwrócić uwagę na tę wyraźną adwentową cezurę, warto zagłębiać się w Liturgię, bo niesie ona ze sobą niezwykłe bogactwo.
